พลังของธรรมชาติ เป็นพลังที่ไม่สามารถต้านทานหรือควบคุมได้ เป็นพลัง ที่ขับเคลื่อนวิถีชีวิตของแต่ละบุคคล เป็นพลังที่ไร้ซึ่งตัวตน เป็นพลังที่บริสุทธิ์ บางครั้ง เราก็ลืมตัวเพราะมัวแต่ไปควบคุมให้สิ่งต่างๆเป็นไปตามค่านิยมที่ใจอยาก หลายครั้งที่เราหลงใหลไปกับสิ่งที่เราตั้งค่ามันขึ้นมาเอง และอีกนับไม่ถ้วน ที่เราปลุกปั้นความคิดความรู้สึกให้เกินเลยไปจากความเป็นจริง ผลที่ได้เหล่านั้นคือความวกวนที่เราสร้างมันขึ้นมาเอง และเกิดความอยากที่จะหลุดพ้นออกจากมัน ยิ่งทำยิ่งมัด ยิ่งอยากยิ่งเพิ่มความทุกข์… หากสิ่งที่เราคิดว่าไร้ซึ่งคุณค่า กลับเป็นสิ่งที่เรียบง่ายที่สุดที่ช่วยให้เราหลุดพ้นจากวงโคจรทั้งหลาย คือการปล่อยให้ทุกอย่างดำเนินไปด้วยตัวของมันเองตามธรรมชาติ สละความกลัว สละการให้ค่า สละความคิดเห็นทิฏฐิมานะทั้งหลาย สละความหลง สละตัวตน สละความอยาก สิ่งเหล่านี้ง่ายต่อความเข้าใจ แต่ไม่ถึงใจ ปล่อยไม่เป็น คลายไม่เป็น ต่อเมื่อวาระเมื่อใดก็เมื่อนั้น เนื่องในวันวิสาขบูชา ๑ มิถุนายน ๒๕๕๘

There are a lot of people who are facing insomnia. Here is one of the answers that might solve the situation of trapping inside yourself.

Hi everyone, In the previous post, I have written the topic of how to let go of the past.. Today, I am going to move on and replace the past by the future. • It is such a normal thing when the stage of life begin to shift from one to another, I feel the…

เรื่องภาษานับว่าเป็นสิ่งที่ขาดการใช้เป็นไม่ได้เลยทีเดียว การเขียนภาษาอังกฤษด้อยลงอย่างชัดเจน เมื่อเราได้ไปคลุกคลีกับภาษาไทยที่มากขึ้น เป็นดั่งเช่นทุกครั้งที่เมื่อเราพิมพ์ภาษาหนึ่งไม่ออกก็จะเปลี่ยนเป็นอีกภาษาหนึ่งแทน จริงๆแล้ว การใช้ภาษาให้คล่องปรื๋อนั้น มันจำเป็นต้องถูกใช้อย่างซ้ำไปซ้ำมาเวลานานเพื่อให้เกิดเป็นความเคยชิน เพราะมันจะทำให้เราใช้โดยที่ไม่จำเป็นต้องเรียกข้อมูลจากสมองมากนัก… นับว่ามันก็คล้ายคลึงกับการฝึกนิสัยผนวกกับความคิดทัศนคติ ที่เราย้ำคิดย้ำทำซ้ำๆลงไปเป็นประจำจนติดตัว จะเปลี่ยนแปลงทีหนึ่งต้องอาศัยระยะเวลานานก่อนที่จะเริ่มจางลง ∇ ความเคยชินที่เคยเป็นมาตลอดนี่เอง ที่หลังจากเราเริ่มเปลี่ยนวิถีชีวิต ยังคงเหลือเชื้อจากนิสัยเก่าเราในวันนี้ ทุกๆครั้งที่มันแวะเวียนมา มักจะเกิดเป็นความเศร้าหม่นหมอง พุ่งทะยาน และความอึดอัดคับแคบใจไปชั่วขณะหนึ่ง…​ อย่างเช่นในวันนี้….วันอาทิตย์ ที่ใช้ชีวิตอย่างช้าๆ สบายๆ..​ เรามาเดินเล่นย่อยอาหารในซุเปอร์มาร์เก็ตหลังจากที่ทานข้าวกลางวันเสร็จ และทุกๆครั้งที่เรามาที่นี่ เราอดที่จะแวะเวียนไปร้านหนังสือไม่ได้ อย่างน้อยๆขอกราดไปพลิกแมกกาซีนไปมาก็ยังดี การคิดที่จะเลิกซื้อเลิกอ่านแมกกาซีนหรือหนังสือป็นสิ่งที่นับว่ายากมากสำหรับเรา เรียกว่า ถ้าให้เลือกเสื้อผ้ากับหนังสือแล้ว อย่างหลังดูเหมือนจะอยู่ในปัจจัย 4 ซะมากกว่า และครั้งนี้ เราก็หาเหตุผลจนได้ในการซื้อแมกกาซีนเล่มหนึ่งด้วยเห็นว่า มันช่างเป็นแรงบันดาลใจเสียจริง! ∇ นับจากช่วงวัยที่เราสามารถอ่านเขียนได้คล่อง แรงบันดาลใจเป็นสิ่งที่เราไม่เคยขาดหายไปจากชีวิตประจำวัน หนังสือหนึ่งเล่ม สามารถเป็นแรงบันดาลใจให้เราคิดทำอะไรต่อมิอะไรได้ยาวเป็นหางว่าว รวมไปถึงการเขียนทั้งสาระไร้สาระกันไป ความรัก เป็นแรงบันดาลใจให้เราใช้ความสามารถเชิงศิลป์มาทำให้เป็นของขวัญ อย่างที่ไม่เคยคิดว่าจะทำได้ ภาพยนตร์หนึ่งเรื่อง เป็นแรงบันดาลใจให้เราอยากที่จะเป็นได้บ้าง ทำได้บ้าง คิดได้บ้าง นักดนตรีหนึ่งคน สามารถทำให้เรามีความฝันที่อยากจะเล่นดนตรีได้อย่างเค้าบ้าง แล้วก็ฝึกปรือมาเรื่อยๆ รูปถ่ายสวยๆ ทำให้เราอยากออกไปท่องเที่ยว จับกล้องแล้วถ่ายอะไรที่อยากถ่ายออกมา บ้านหรือสถานที่สวยๆ เป็นอีกความชอบส่วนตัวที่ทำให้เรากลายเป็นคนที่สร้างวิมานในอากาศอยู่เนืองๆ…

  1 Fine Day It was Saturday  morning in November 2014 I was slowly spending my precious time in the morning. Before, I assumed… I would never ever be happy staying in my motherland.. • In fact, I was wrong. I am staying in the country where my friends and family are gathering. My funny…

ช่วงนี้มีการพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องสมดุลชีวิตอยู่มากพอควร จึงอยากจะยกเอาหัวข้อนี้มาพูดกันบ้าง คำว่า “สมดุล” ในที่นี้ เราอยากจะใช้ความหมายเดียวกับ “ทางสายกลาง” ซึ่งเรียกได้ว่า “มันไม่มากไม่น้อยเกินไป” คำว่า สายกลางนี่ ใช้ได้กับทุกๆอย่าง ตั้งแต่ ชีวิตประจำวัน,​ การทำงาน​,​ ความรัก,​ยาวจนไปถึง ความสุข คำถามเกิดขึ้นคือ …​ทำไมคนเราไม่สามารถดำเนินชีวิตอยู่บนทางสายกลางได้? คำตอบสั้นๆง่ายๆก็คือ “ความหลง” หากจะยกตัวอย่างง่ายๆ ก็คล้ายๆเวลาเราติดละครหรือหนังสักเรื่อง ความกระหายใคร่รู้เป็นตัวดำเนินการให้เราหลงดูต่อๆไปเรื่อยๆจนแม้ร่างกายจะง่วงก็ยังฝืน …​หากเปรียบในเชิงการงานแล้ว …​ก็คล้ายๆกับอยากทำให้งานชิ้นนั้นๆเสร็จเร็วๆ จนเป็นการเร่งและแทรกแซงกระบวนการทำงานของร่างกายไปอย่างไม่รู้ตัว …​รึว่าจะเป็น การหลงตามใจตนเองมากเกินไป…​ในการตอบสนอง ตา หู จมูก ลิ้น สัมผัส ทางกาย ใจ..​ หลงคิดว่า นั่นคือความสุขอย่างแท้จริง การเสียสมดุลให้กับสิ่งต่างๆอาจมองได้ว่า เรากำลังทำอะไรบางอย่างที่มากเกินไป จนการดูแลฐานทัพของเรา ซึ่งก็คือร่างกาย มันถูกละเลยและน้อยลงไปทุกที และเมื่อเป็นอย่างนั้น ร่างกายพยายามส่งสัญญาณบอกเป็นระยะๆว่าให้กลับมาดูแลโดย ใช้การเจ็บป่วยเป็นเครื่องมือ…​แต่ถ้าการเจ็บป่วยแรกเริ่มยังไม่ได้ผล…​ ก็จะส่งกระแสทางด้านอารมณ์และจิตใจที่สับสนวุ่นวายออกมาเป็นระยะที่ 2 ….​ สุดท้าย หากเรายังฝืนดื้อดึงต่อ….ร่างกายอาจจะใช้วิธีน๊อคเอาท์ ดับเครื่องเราง่ายๆเลยทีเดียว ซึ่งมันก็เกิดขึ้นกับเราจริงๆเมื่ออาทิตย์ที่ผ่านมาในตอนเช้าหลังตื่นนอน อาการไม่มีแรงแม้แต่จะเปิดก๊อก (ดันขึ้นลง)…

ความหลง ไม่ได้หมายถึงเพียง ลุ่มหลงในความรัก ความสวยงาม หรือ ทรัพย์สินเงินทองเท่านั้น ความหลงสามารถนำพาผู้คนให้ไปยึดติดได้กับทุกๆอย่าง มันเกิดขึ้นได้เพียงชั่วขณะจิต หลอมรวมตัวเองในอนุสัย สันดาน มันเป็นจุดกำเนิดแห่งกรรมและมันกลายเป็นจุดหมายปลายทางเปรียบเสมือนเข็มทิศที่ชี้ไปทางใดทางหนึ่ง หน้าที่ของมันเหมือนกรงสีต่างๆที่เราสร้างและครอบตัวเองเอาไว้ จุดมุ่งหมายต่างๆไม่ว่าจะอุทิศตนเพื่ออะไรก็แล้วแต่…​ ความดี ความชั่ว สิ่งที่ผิด ที่ถูก มันคือความหลงในบริบทที่แตกต่างกัน โดยที่สัจธรรมความจริงนั้นไม่ได้อยู่ในทิศใดทิศหนึ่ง แต่มันคือความว่างเปล่าที่ไม่เลือกฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง แต่เข้าใจถึงธรรมชาติอันดั้งเดิม ตัณหาหรือความหลงเริ่มต้นจากกิเลสของความ”อยาก/ไม่อยาก” ไม่ว่าจะเป็น​ “การรู้ การเห็น การเป็น ความรู้สึก การพูด” หากเราจมวนเวียนในความอยากรู้ตรงนั้น อารมณ์และความนึกคิดอุปโลกน์ในตัวเราก็จะทำงานทันที การอุปโลกน์เปรียบเสมือนโลกในจินตนาการของเราเองโดยมีกิเลสและอารมณ์เป็นแหล่งพลังงาน เมื่อไรที่ความอยากของเราบังเกิดรวมตัวกับสีสันของอารมณ์ปรุงแต่งเป็นอาหารชั้นเลิศรส สิ่งที่เราอยากเป็น อยากเห็น อยากได้จะกลายเป็นจุดหมายให้เรายึดถือ ทำให้เกิดเป็นเจตนา และ การกระทำขึ้นมาเรียกง่ายๆว่า ” กรรม” และเมื่อมีกรรม ย่อมมี”ผล” แห่งกรรม หากจะถามว่า มีวิธีใดบ้างที่จะปกป้องเราไม่ให้เราหลง….. คำตอบ คือ อตัมมยตา การช่างมัน และปลดตัวเองออกจากการยึดถือและให้ค่ากับสิ่งใดๆ ยอมลงจากความอยากความโลภ และ ปลงกับสิ่งที่เรามีเราเป็น เมื่อไรที่เราเลิกโฟกัส ยึดถือ…