Over the past years, I couldn’t share my journey through writing even how much I attempted to.Instead, I could express it through artworks.So, I flew along with the rhythm…And again, this rhythm take me back in here… to share to you all. The Worry-Free Moment is amazing!when I let my hand communicate it back to…

When there are something that we can’t let go, it gets back to our needs, which means that our little corner of selves still attach to it in someway. But why do we refuse to release something that had created so much troubles in our lives? A lot of time, I was told to get…

ในช่วงเวลาใดเวลาหนึ่ง สิ่งต่างๆล้วนเชื่อมโยงถึงกัน หนึ่งอย่างเชื่อมอีกหนึ่งกลายเป็นเหตุการณ์ ไม่ต่างจาก คำต่อกับอีกคำ กลายเป็นประโยคที่มีความหมาย สิ่งที่กระทบเข้ามาจากภายนอก มักส่งผลโดยตรงไปยังภายใน ทั้งรู้ตัวบ้าง ไม่รู้ตัวบ้าง การตอบสนองอาจแปรเปลี่ยนเป็นอารมณ์ ความคิด หรือความเคยชินจากเชื้อนิสัยของตน ลองพักจากสิ่งที่กังวลสักนาที ถอยจากตัวตน ปล่อยให้สิ่งต่างๆเป็นไปตามธรรมชาติ ฟังโดยไร้การตัดสิน คลายใจโดยไร้ความกลัว ห้วงของเวลาหนึ่ง เชื่อมต่อกับจักรวาล ไม่มีคำว่าภายในภายนอก ไม่มีตัวเองหรือผู้อื่น ไร้ซึ่งขอบเขต ทุกอย่างล้วนเป็นสิ่งเดียวกัน เดอะทูธ (The 2th)

แม้ปี ค.ศ. 2018 หรือ พ.ศ. 2561 จะผ่านไปได้แค่สองเดือน แต่สิ่งรอบๆตัวกระเพื่อมไปอย่างรวดเร็ว กัลยาณมิตรมักเตือนเราเสมอว่า.. การเขียนที่จะไม่บิดเบือนจากความเป็นจริงนั้น จะใช้เพียงคำสองคำ ก็จบแล้ว หากข้อความใดที่ยืดยาวเกินไป นั่นก็เริ่มเกินไปจากสิ่งที่ควรเขียนซะแล้ว… นับเป็นนิสัยที่เสียของเราเองที่มักจะเขียนไปตามอารมณ์ในขณะหนึ่งขณะใดและมักมัวแต่อยากให้มีคนอ่านเยอะขึ้น จนขาดความไตร่ตรองในด้านความเป็นประโยชน์ต่อผู้อื่น..สุดท้ายจะต้องมานั่งทบทวนและคัดกรองข้อความออกในทุกๆที ไม่เว้นแม้แต่ข้อความล่าสุดที่จะต้องลบไปทั้งๆที่เพิ่งเขียนไปในเดือนที่แล้ว สวัสดีวันปีใหม่จีนค่ะ… ครั้งที่แล้ว (ข้อความบ่นๆในเดือนม.ค.ที่ลบไปแล้ว) เราเคยบอกว่าจะมาเขียนเกี่ยวกับการเลี้ยงเด็กให้เติบโตอย่างมีสุขภาพจิตที่แข็งแรง..จริงๆแล้วไม่มีอะไรมากเลยค่ะ แค่เริ่มจากคำว่า “ไม่ยึดติด” “ขอโทษ” และ “ให้อภัย”เป็นก็เพียงพอ การ”ไม่ยึดติด” นั้นเป็นแก่นที่สำคัญในการดำรงชีวิต….ใช้ได้ตั้งแต่การไม่ยึดติดสิ่งของที่จับต้องได้ ไปจนถึงสิ่งที่จับต้องไม่ได้อย่าง ตัวตน อดีต หรือ อนาคต หากสละการยึดถือได้แล้ว ก็จะไม่ถือสา ไม่โมโห ซึ่งจะช่วยให้ลดทิฏฐิลงและให้อภัยคนอื่นเป็น…. หากถามว่าจะสอนได้อย่างไร? เราคงต้องตอบว่า…ผู้ใหญ่หรือพ่อแม่ ต้องทำตัวเป็นแบบอย่างที่ดี แล้วเด็กจะเป็นไปเอง…นั่นหมายความว่า เริ่มจากตัวเรานั่นแล! ข้อความนี้เขียนขึ้นในเดือน 2…​เดือนที่เราเริ่มรู้สึกตัวว่า….เราประมาทในการใช้ชีวิตเกินไปหน่อย หวังว่าเดือนหน้าเราจะได้เจอกันในที่แห่งนี้ค่ะ:) โอลีฟแอนด์เดอะทูต

~ คำนำจากผู้เขียน ~ ในช่วงเดือนมิถุนายน เราได้เขียนดราฟท์หลายต่อหลายครั้ง แต่หัวข้อที่จะเป็นประโยชน์แก่ผู้อ่านมักมีความคลุมเครือ และด้วยความติสท์ของเราเองที่ดันไปตั้งเงื่อนไขแต่แรกว่า เรื่องต่างๆควรแชร์มาจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับเราจริงเร็วๆนี้เท่านั้น  ความเบาบางของการเรียนรู้ในรอบนี้ เลยกลายเป็นสิ่งยากเย็นแสนแข็นในการที่จะกลั่นจากสิ่งที่อธิบายได้ยากออกมา แถมช่วงที่ผ่านมาเรายังคงต้องขัดเกลาเรื่องเดิมๆ ซ้ำแล้วซ้ำเล่า อาทิ เช่น ความคาดหวัง การเสพอารมณ์ต่างๆโดยเฉพาะความชิล กิเลสที่มักจะมาให้อยากได้โน่นๆนี่ๆเสมอ และตามมาด้วยการทุกข์ร้อนจากความอยากของตัวเอง…เชื้อเดิมๆที่ติดมาเหล่านี้ ทั้งๆที่รู้แต่ไม่เข็ดสักที เลยหลงวนเวียนกันไป..ยาววววๆ….. ~ จ. กฤษณมูรติ : ผู้มอบอิสรภาพให้กับมนุษย์ ~ ในช่วงก่อนนอนคืนหนึ่ง เราเลือกหนังสือที่มีความเรียบง่ายแต่ชัดเจนมาอ่าน ชื่อว่า “อิสรภาพเกิดขึ้นเมื่อคุณไม่รู้  (Freedom from the known)” โดย จ.กฤษณมูรติ หนังสือเล่มนี้นับเป็นประโยชน์ต่อผู้ที่ใช้ชีวิตทั้งในทางโลกและทางธรรมเป็นอย่างมาก โดยท่านได้เผยแพร่ความจริงในธรรมชาติที่เป็นสากล ซึ่งไม่ขึ้นตรงกับศาสนาใดๆทั้งสิ้น และเราพบว่าทุกๆครั้งที่อ่าน แม้จะเป็นเรื่องที่เคยอ่านแล้ว แต่ทำไม๊ทำไม……กลับรู้สึกว่ายังไม่เคยได้อ่านมัน!?……เมื่อได้พลิกอ่านไปอ่านมาอีกครั้ง ก็ถูกสะกิดเบาๆจากข้อความที่เราสรุปคร่าวๆว่า “คนเรามักกลัวที่จะเผชิญกับสิ่งที่ไม่รู้ โดยพร้อมที่จะยอมแลกการมีชีวิตต่อไปแม้จะทนทุกข์ทรมานก็ตาม”….  สิ่งที่ได้อ่านคือความจริงที่เราเองก็เผชิญอยู่ในทุกเมื่อเชื่อวัน จากการเปลี่ยนแปลงต่างๆที่เราอาจต้องเจอ และเงื่อนไขที่เราเลือกจะยึดติดทั้งหลาย กลายเป็นสิ่งที่รัดรึงเราเอาไว้ แถมยังทำให้เรากลัวในสิ่งที่ยังไม่เกิดขึ้นจนกักขังเราเอาไว้เอง…..คำตอบทั้งหลายมักอยู่กับการเผชิญหน้าและยอมรับมันเสมอ และเราพบว่า นั่นกลายเป็นหนทางของอิสรภาพที่แท้จริง ~ เดือนมิถุนายน พ.ศ….

ในช่วงปลายฤดูร้อนเข้าต้นฤดูฝนของปีพ.ศ. 2560 ความร้อนของไอแดดประทุจากแสงอาทิตย์ในตอนกลางวันประสานกับลมฝนแห่งพายุต้นฤดู ได้พัดเอาความชื้นผสมกลิ่นดินเข้ามาสู่บ้านดินในสวนพันพรรณ สถานที่ที่เราอาศัยเป็นเวลา 6 วัน หลบจากความวุ่นวายภายในเมืองกรุงเทพฯ สู่ความเป็นอยู่อันแสนเรียบง่ายท่ามกลางธรรมชาติในนครเชียงใหม่ พร้อมๆกับการเรียนรู้เกี่ยวกับดิน น้ำ พืช สัตว์ และได้เพื่อนใหม่ที่มาจากหลายถิ่น หลากหลายอาชีพ ประสบการณ์ แต่มีจุดหมายเดียวกันนั่นคือ เรียนรู้ที่จะพึ่งตนเองในวิถีธรรมชาติ การเดินเข้าสู่เส้นทางแห่งวิถีความเรียบง่าย สำหรับเราแล้วเราเริ่มออกเดินทางพร้อมๆกับการแบ่งปันเรื่องราวใน เดอะทูธ แห่งนี้ โดยเริ่มจากการเรียนรู้ในสภาวะภายใน และพร้อมที่ขยายขอบเขตของมันออกมาภายนอกมากขึ้น เมื่อจังหวะใหม่ได้เริ่มเปล่งเสียงออกมา เราไม่รอช้าที่จะเข้าไปสัมผัสกับสถานที่และผู้คนหน้าใหม่ในกลไกธรรมชาติที่รอการรังสรรค์ วิถีชีวิตที่เลือกเดิน มีรากฐานมาจากสภาวะภายในอย่างชัดเจน …..สิ่งหนึ่งที่เรารับรู้คือ ความแตกต่างของความมั่นคงในจิตใจ ในสถานการณ์ระหว่างการผลิตปัจจัย 4 ได้เอง กับการต้องใช้เงินซื้อเพียงอย่างเดียว เราคงเลี่ยงไม่ได้ที่จะบอกว่า ‘เงิน’ มีความสำคัญในยุคนี้ แต่เราเลือกได้ว่าจะนำเงินที่มีอยู่นั้นไปใช้กับสิ่งใด สิ่งหนึ่งที่ตอบโจทย์เรามากคือ หากเราใช้เงินไปกับการกินเที่ยว เมื่อเวลาผ่านไปมันก็เป็นเหมือนอากาศที่มันหายไปเฉยๆ แต่หากเรานำเงินไปผลิตอาหาร แหล่งน้ำ แหล่งพลังงาน ที่อยู่อาศัยและยารักษาโรคในบ้านของเราเองได้แล้ว  เราจะเห็นการเติบโตของมันตามกาลเวลา มันจะช่วยให้เราพึ่งตนเองได้โดยไม่ต้องขึ้นอยู่กับวิกฤติทางเศรษฐกิจของโลกที่มีความผันผวนอย่างยิ่งในยุคใหม่ และหากเราอยากจะไปทำสิ่งที่เราชอบ เราสามารถเต็มที่กับมันได้โดยไม่ต้องกลัวว่าจะล้มเหลวกับสิ่งใดๆ แถมยังสามารถช่วยเหลือผู้อื่นได้อีกด้วย การเรียนรู้เกี่ยวกับเรื่องผืนดินที่ดูเหมือนจะไกลตัวเราซะเหลือเกิน เริ่มเข้ามาใกล้มากขึ้นจากผู้คนหน้าใหม่ที่เราได้พบปะจากหลากหลายกลุ่มซึ่งล้วนมาในทางเดียวกันนั่นคือ ความเป็นธรรมชาติทั้งภายในและภายนอก ขอขอบคุณผืนดินและทีมงานของสวนพันพรรณ พี่โจน…

Hi guys, I apology for skipping the post in February, which I thought I finished! (haha) Last month, I had just delivered my new portfolio, that I always want to get it separate from this one. Though, I am still working on its rhythm, to create some flow and inspiration. Living with a speed of life in modern…