สวัสดีปีใหม่ ปี 2021 ค่า การเปลี่ยนผ่านเข้าสู่ปีนี้ นับว่า เป็นการเริ่มต้นการเรียนรู้ที่ไม่เลวทีเดียวเราได้รับงานชิ้นหนึ่ง ถึงแม้ว่าจะเป็นเพียงเศษเสี้ยวเล็กๆก็ตาม แต่สำหรับเรานับเป็นงานที่สำคัญต่อชาติบ้านเมืองเลยทีเดียวงานชิ้นนี้ มีระยะเวลาจำกัดไม่เกิน 45 วัน ประกอบไปด้วยทั้งด้านประวัติศาสตร์ทางการเมือง เศรษฐกิจและสังคม รัฐศาสตร์ วิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี ซึ่งนับเป็นงานหินสำหรับเราที่ต้องใช้การเรียนรู้ในทุกมิติ เพราะนอกจากจะต้องศึกษาแล้วยังต้องสรุปออกมาให้ได้อย่างเรียบง่าย แถมจะต้องให้ทั้งความรู้และเอาไปใช้ต่อยอดได้จริงอีกด้วย และข้อสำคัญคือ เราเองก็ไม่ได้เป็นผู้เชี่ยวชาญแต่อย่างใด! ” ความกดดันจากเวลาอันสั้นที่ขัดแย้งกับข้อมูลที่มีมหาศาล สร้างความปั่นป่วนให้กับจิตใจได้เป็นอย่างดี “ เราขอนำผู้อ่านเข้าสู่กระบวนการภายในที่เกิดขึ้นระหว่างการทำงานของเราเอง…​เผื่อว่าอาจจะตรงกันบ้างไม่มากก็น้อยค่ะ 🙂 ลองก้าวยาวกว่าเดิมเพื่อข้ามขีดจำกัดของตนเอง เมื่อเราได้เหยียบย่ำเข้าไปในมหาสมุทรข้อมูลของหัวข้อที่ทำในช่วงแรกทำให้เรากลับมาถามตัวเองว่า เวลาเท่านี้มันจะได้จริงๆเหรอ? เราเริ่มคิดที่จะยกเลิกและยอมคืนเงินทั้งหมดไปเพราะมองเห็นความเสี่ยงอยู่ลางๆ เพราะเห็นความเป็นไปได้ยากที่จะทำรายงานส่งได้ทัน แต่….​เราก็ได้รับคำตอบจากตัวเองว่า ในเมื่องานนี้จะช่วยให้เราก้าวข้ามข้อจำกัดของเราไปได้ เราก็ควรจะลองกับมันสักตั้งถ้าอยากจะขยายขอบเขต นี่ก็เป็นจังหวะที่ดีมิใช่หรือ? และถ้าหนีแล้ว…ยังไง? เราเองก็จะย่ำอยู่กับที่เช่นกัน ความกลัวมาเคาะประตูและในระหว่างการทำงานแข่งกับเวลานั่นเอง ความกลัว….ขยับเข้ามาในรูปแบบการตั้งคำถามและสร้างภาพเชิงลบถ้าเราไม่เสร็จแล้วจะเป็นยังไง? ถ้าเราทำไม่ดีเราจะถูกมองว่ายังไง? ทำไมเราไม่เข้าใจสักที? เอ๊ะ! มันถูกทางรึเปล่านะ? มันเยอะเกินไป เราทำไม่ไหวหรอกถ้าเราอ่านไม่ทันแล้วจะทำยังไง? ……ฯลฯ​คำถามที่ผนวกไว้ด้วยความกลัว นับเป็นเหมือนอาหารที่เพาะเลี้ยงความเครียดให้เติบโตขึ้นทุกวันๆ ทั้งในยามหลับและยามตื่น ความกังวล เริ่มเป็นสิ่งที่ขัดขวางการนอน ในขณะเดียวกันสมองก็ไม่ยอมหยุดทำงานเพราะต้องคอยตอบคำถามและหาทางแก้ปัญหาจากความกลัวเหล่านี้เอาเป็นว่า เรานอนไม่หลับเป็นอาทิตย์ และ สมองก็ทำงานได้แย่ลงอีกตะหาก…